Εκείνη η μέρα, δεν θα αργήσει.

  – Άντε ρε  μαλάκα, άργησες. Δύο η ώρα δεν είπαμε; Τι ώρα είναι αυτή; – Συγνώμη ρε παιδιά, αλλά ξεχάστηκα. Έμπλεξα και με τους συγκάτοικους στο σπίτι. Είχαμε στρώσει και ένα ωραίο καρέ βίδας, δεν με άφηναν να φύγω αν δεν τελειώναμε. – Ναι, ρε μαλάκα αλλά πως θα πηγαίναμε για αφισοκόλληση αν δεν έρθεις; Πήρες τις γλουτολίνες που είπαμε; – Ναι, ρε παπάρα. Αφού σου είπα θα τις πάρω. Τι σκας; Ρολά έχουμε έτοιμα ή θα φτιάξουμε τώρα; – Έφτιαξαν τα κορίτσια χθες το βράδυ και σήμερα το απόγευμα, περίπου 20 ρολά με τις καινούριες αφίσες που μας έστειλαν  για τις εκλογές. – Οκ, ωραία. Εμείς οι τέσσερις θα πάμε; – Ας περιμένουμε λίγο ακόμη μήπως  έρθει και κανείς άλλος. Άλλωστε ακόμη έξω έχει κόσμο. Ας σπάσει λίγο η κίνηση μήπως εμφανιστεί κανένα συνεργείο και μας τα κατεβάσει. …

… – Ωραία, ξεκινάμε.Πρώτη βούρτσα εγώ, δεύτερη εσύ , ο Γιάννης και ο Νίκος κουβαλάνε τα ρολά. -Ρε συ μην ανεβαίνεις  στην ζαρντινιέρα. Πρόσεχε θα πέσεις, κουνιέται. -Έλα ρε μη μασάς, δε πέφτω, … έπεσα. -Έλα εδώ στο ταμπλό. Βάλε κόλα, Ωραία. Προχώρα, πάμε παρακάτω, άιντε να τελειώνουμε. Αργήσαμε!! Νύσταξα. – Έλα βρε γκρινιάρη, νύσταξες και νύσταξες, Πες ρε ότι θες να πας στην δαπίτισσα που τραβιέσαι τις τελευταίες μέρες. -Εγώ;; Αίσχος! Ντροπή. Να πάω εγώ με δαπίτισσα; Ποτέ! -Άσε ρε τα σάπια. Σας είδανε! -… Ζηλιάρηδες… – Χαχαχαχα φλάααααακα. – Δε μου λες; Αυτό στην τσέπη σου τι είναι; Ρε μαλάκα …η κόλλα είναι; -Ναι! – Η κόλλα; Και με τι κολλήσαμε ρε μαλάκες; – Με τι κολλήσαμε; Όχι ρε πούστη μου, κόλλα δε βάλαμε. Μόνο με νερό ήταν ο κουβάς. – Οι αφίσες; Τι έγιναν οι αφίσες; -… Έπεσαν! Όλες είναι κάτω. – Ρόμπες γίναμε. Δε μιλάει κανείς. Δεν το λέμε πουθενά. Θα φάμε κράξιμο. Εντάξει; – Εντάξει εντάξει, πάμε για καμιά σούπα τώρα; -Πάμε. 

…Και πήγαμε. Και κάπως έτσι περάσαν τα φοιτητικά χρόνια.Και όχι μόνο. Και με αγώνες, μα και χωρίς αγώνες. Και με διάβασμα αλλά και μέρες ατελείωτες χωρίς. Με γλουτολίνη. Το σημαντικότερο όμως, ΧΩΡΙΣ γλουτολίνη. Η “κόλλα” μας ήταν οι δεσμοί  που δημιουργήσαμε και όχι η οργάνωση που υπηρετήσαμε. Και αν ο κουβάς έμεινε χωρίς την συντροφιά του για  χρόνια, ήρθε η ώρα να αρχίσουμε πάλι να κάνουμε το μείγμα. 

ερχόμαστε!